Ebe: Çömlek çömlek ne kaynar?
Çömlek sahibi: Yağ ile bal.
Ebe: Tattırır mısın?
Çömlek sahibi: Tattırmam
Ebe: Kokturur musun?
Çömlek sahibi: Kokturmam.
Ebe: O zaman sen o yana ben bu yanaaa…
Ve başlar koşuşturmaa.

Beni izleyen dedeme, oyunun ortasında el sallıyordum. Oyun bittikten sonra hemen eve gittim, dedeme sarıldım. O benim tonton dedemdi. Yanaklarını sıkmayı çok seviyordum. Ama dedelerin yanağı sıkılmazdı. Zaten tonton da diyemiyordum ona, kızmazdı bana ama üzülür diye korkuyordum.

Sabah olup yola düştüğümüzde dedem yol boyu güzel güzel masallar anlattı. Bir müddet sonra Çömlekçi Yusuf Usta’nın dükkânına geldik. Bize Osmanlı şerbeti ikram etti evvela.
– Yusuf amca, sen çömlekçi misin?
Önce tebessüm etti, ardından cevap verdi:
– Evet evladım. Ben bir çömlek ustasıyım.
– Aa ustaysan, çırağın da vardır senin.
– Yok evladım. Artık çırak bulmak altın madeni bulmak kadar zor.
– Neden ki? Çömlek çok ilgi çekici değil mi?
– Öyle olsa bile, emek ve sabır isteyen bir meslek.

Yazının devamını Çamlıca Çocuk Dergisi 37. sayısından (Nisan 2019) okuyabilirsiniz.